Podstawy resuscytacji: prawidłowe uciskanie klatki piersiowej

Resuscytację krążeniowo-oddechową prowadzi się w następujących po sobie cyklach. Na każdy z nich składa się 30 uciśnięć oraz 2 oddechy. Zatrzymanie funkcji życiowych skutkuje zaprzestaniem krążenia krwi. To groźne zjawisko – nasza krew zawiera w sobie wiele cennych i niezbędnych do prawidłowego funkcjonowania organizmu składników. Najważniejszy z nich jest tlen. Komórki, które go nie otrzymują, zaczynają szybko umierać. Z kolei w mózgu dochodzi do nieodwracalnych zmian już po 3-5 minutach od nagłego zatrzymania krążenia. Jedną z fundamentalnych zasad resuscytacji krążeniowo-oddechowej jest prawidłowe uciskanie klatki piersiowej. Dzięki odpowiednim ruchom będziemy w stanie przetransportować tlen do kluczowych organów reanimowanej osoby. Na uciskanie klatki piersiowej składa się: 

  • ułożenie dłoni na dolnej części mostka poszkodowanego (powinniśmy znajdować się w pozycji klęczącej, z boku osoby, u której doszło do NZK),
  • położenie nadgarstka drugiej dłoni na grzbiecie tej, która już znajduje się na mostku),
  • splecenie palców obu dłoni (ta czynność zwiększy stabilność naszego chwytu),
  • wyprostowanie ramion (nie powinniśmy ich uginać w stawach łokciowych podczas ucisku),
  • ustawienie ramion prostopadle do klatki piersiowej poszkodowanego,
  • głębokość ucisku powinna mieścić się w przedziale od 5 do 6 cm, zaś jego częstotliwość pomiędzy 100 a 120 ucisków na minutę.

Resuscytację krążeniowo-oddechową należy przerwać w momencie, w którym reanimowany zacznie poprawnie oddychać lub gdy pojawi się profesjonalna pomoc. Jeżeli nie możemy lub nie chcemy zastosować sztucznej wentylacji, podejmijmy się samego uciskania klatki piersiowej. Aby zawsze być odpowiednio przygotowanym, warto mieć pod ręką małe apteczki pierwszej pomocy. Te zawierają między innymi: ustniki do sztucznego oddychania, opatrunki, zestawy plastrów, kompresy, winylowe rękawice czy koce ratunkowe. Zawartość apteczek różni się od ich przeznaczenia oraz wielkości. 

Znaczenie oddechu w resuscytacji krążeniowo-oddechowej

Oddech ratowniczy to kolejna czynność składająca się na resuscytację krążeniowo-oddechową. Za jego pomocą dostarczamy niezbędny tlen do organizmu poszkodowanego. W jego skład wchodzi:

  • udrożnienie dróg oddechowych reanimowanej osoby (w trakcie odchylania głowy zalecane jest trzymanie żuchwy jedną dłonią i czoła drugą),
  • zaciśnięcie skrzydełek nosa (powinniśmy to zrobić ręką, którą trzymamy czoło poszkodowanego),
  • wykonanie normalnego wdechu, który trwa około sekundy,
  • monitorowanie klatki piersiowej reanimowanego w trakcie wykonywania oddechu ratowniczego.

Podsumowując, u osoby, która jest nieprzytomna i nie oddycha, wykonujemy 30 uciśnięć klatki piersiowej, a następnie 2 wdechy. Obie czynności powtarzamy do skutku lub przyjazdu służb ratowniczych. Alternatywą dla opisywanych zachowań jest wyposażenie się w automatyczny defibrylator zewnętrzny. Prawidłowo działające urządzenie jest w stanie samodzielnie zdiagnozować poszkodowanego oraz przedstawić na podstawie otrzymanych wyników najlepszą metodę dalszego postępowania. Automatyczne defibrylatory znajdują się najczęściej w dużych obiektach publicznych (jak: galerie handlowe, lotniska, hipermarkety).