Montaż znaków drogowych w świetle prawa

Obowiązujące przepisy jednoznacznie regulują kwestię montażu znaków drogowych. W tym przypadku podstawę prawną stanowi Ustawa z dnia 20 czerwca 1997 r. – Prawo o ruchu drogowym. Oprócz tego obowiązuje Rozporządzenie Ministrów Infrastruktury oraz Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 31 lipca 2002 r. w sprawie znaków i sygnałów drogowych, a także nowelizacje do tego rozporządzenia (m.in. Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej). Z kolei kwestię wymogów technicznych i sposobu umieszczania znaków reguluje Rozporządzenie Ministra Infrastruktury z dnia 3 lipca 2003 r. w sprawie szczegółowych warunków technicznych dla znaków i sygnałów drogowych oraz urządzeń bezpieczeństwa ruchu drogowego i warunków ich umieszczania na drogach.

Wszystkie przepisy prawne mają na celu nie tylko przeciwdziałanie paraliżowi komunikacyjnemu, ale również zapobieganiu samowolce w zakresie ustawiania znaków na terenach prywatnych, na drogach publicznych czy w strefach zamieszkania. Nawet tymczasowe oznakowanie powinno być stosowane zgodnie z prawem.

Znak drogowy na terenie prywatnym — czy można go ustawić?

Za organizację ruchu na drogach publicznych odpowiada zarządca drogi, co wynika z art. 19 Ustawy o drogach publicznych. W przypadku dróg i terenów prywatnych zarządcą jest właściciel danego obszaru, zatem to on ustala kwestie ustawienia znaków drogowych, np. zakazujących parkowania, używania sygnałów dźwiękowych czy wjazdu na teren prywatny.

Nie oznacza to jednak, że właściciel posesji może postawić dowolny znak, gdziekolwiek tylko zechce. W tym przypadku należy korzystać z tych samych oznakowań, jakie obowiązują na drogach publicznych, przestrzegając przy tym przepisów o ruchu drogowym. Koszt tego przedsięwzięcia również pokrywa zarządca danego terenu prywatnego.

Co więcej, jeśli istnieje potrzeba ustawienia znaku na pograniczu terenu prywatnego i gminnego, należy złożyć dodatkowy wniosek do starostwa.